I tak udało mi się zrobić zdjęcie wchodzących do pokoju Jurka i Wojcia.
Pensjonat składał się z trzech domów. Tu mieszkaliśmy - w środkowym.
Nad nami okno naszego pokoju.
Tu znajdowała się recepcja.
Wejście do naszego lokum.
Na przeciwko naszego domu zatrzymywał się skibus.
Jurek wypatruje autobusu - jeździły b. punktualnie.
Takie dekoracje wisiały w całym domu.
W naszym pokoju internet można było tylko złapać w oknie z widokiem na recepcję. Tu najczęściej wolny czas spędzał Wojtuś.
18 stycznia Jurek miał urodziny. Na tę okoliczność mamy godny trunek - bordo przywiezione przez jubilata z Bordo tydzień wcześniej.
Był tez wystawny obiad w kolibie, ale nie został utrwalony.
Ten wyciąg niczym nie różni się od tego na Kronplatzu - chociaż tu niewiele widać.
To już górna stacja.
Widok z Chopoka.
Śniegu było dużo, ale w wielu miejscach ostro zmrożony.
Zdjęć jest niewiele, bo po dwóch dniach zepsuły się warunki. Najpierw wietrzysko unieruchomiło krzesełka.
Trzeba było korzystać z wyrwirączki. Ale dzięki temu odważyliśmy się zjechać nową trasą. Szkoda, że nie mieliśmy aparatu, bo najzabawniej było ze snowboardzistami. Rzadko komu z nich udało się dosiąść talerza.
Tego dnia było tak ślisko, ze niektórzy musieli najpierw przemyśleć sprawę.
Oczywiście nie dotyczyło to Jurka, który w tym roku wzbudzał mój wielki podziw.
Twierdził wprawdzie, że każdorazowo walczy o życie, ale wcale tego nie było widać.
Ja pierwszego dnia jeździłam z duszą na ramieniu. Szkoda, że skiepściły się warunki, bo trasy były bardzo malownicze.
Czwartego dnia jeździliśmy już w deszczu.
A po zjeżdżaniu, zasłużony wypoczynek.
Wojtuś serwował nam pyyyyszną czekoladę.
A stąd już tylko krok do skibusa.
