Matej ochoczo zabrał się do wiercenia otworów.
Tata, główny mierniczy dba o zachowanie należytej geometrii.
Prosta do zdołkowania liczy 70 metrów. Tu już zaczęły się schody, a właściwie kamienie. Trzeba było kopać ręcznie.
Tomcio usuwał pozostałości po kopaniu szamba.
Mateusz obsługiwał betoniarkę.
W oczekiwaniu na transport zlikwidowaliśmy dół przed domem.
Samochód miast o 14 szczęśliwie dojechał około 21.
Tomcio zabezpiczył się przed udarem twarzowym zawojem.
Z dokładnością Taty ustawia słupek.
Teraz należy podrzucić ciutek kamieni. No i bezwzglednie sprawdzić pion.
Ciekawe, co w tej pozycji chcą odczytać z tej poziomicy????
Jest godzina 13 i jakieś 36 stopni w cieniu. Matej przed sjestą chciał podwieźć słupki jak najbliżej dołków. Okazało się to tragiczne w skutkach.
Samochód siadł w grząskim terenie. Strasznie mi ich było żal.
Wreszcie można skorzystać z zasłużonej sjesty.
Tomcio przypomniał sobie, że na jutro miał zrobić prezent dla nowożeńców.
Z braku czasu półeczka na kwiatki wyglądała na prawdziwe rękodzieło.
A to już efekty naszej katorżniczej pracy.
W ciągu trzech dni udało się zabetonować słupki na 3 prostych. Te najpracowitsze z kamieniami i gliną zostały na deser.
A to nasze zachody słońca.
Wieczorem wreszcie rodzina przypomniała sobie o mnie. Matej długo nie mógł pogodzić się z tym, że obsługa grila przekracza jego możliwości. Okazało się, że diabeł tkwił w podpałce przywiezionej w ubiegłym roku z Rumunii.
Jak zwykle o północy Tomcio przypomniał sobie, że ma gitarę.
Matej sprawdza swój nowy nabytek
zakupiony za zarobione przez siebie pieniądze.
Tomcio próbuje nowe chwyty.
To nasza Terenia z p. Władysławem -
strasznie groźnym kierownikiem budowy.
Ela zawsze chętnie odwiedza nasze pole.
3 sierpnia, środa.
Około 11 zakończono rozładunek drewna.
O 15 stał już cały parter.
Nawet konik polny nie mógł wyjść z podziwu.
Te ptaki też przyleciały zlustrować naszą budowę.
Tak było w piątek wieczorem. To fragment salonu.
A to wejście do domu. W tle wiata budynku gospodarczego.
Łysy dzielnie nam towarzyszył.
Dobrze, że nie padało, bo dach mieliśmy ciutek dziurawy.
To już sobota koło południa.
Do ekipy podstawowej dołączyli ci od okien.
Ledwie zdążyłam przybiec z aparatem na zatkniecie wiechy.
Własnoręcznie ją zrobiłam.
Chłopaki niezbyt chętnie pozowali do zdjęcia.
Musiałam im wejść na ambit.
Zażartowałam, że nie boją się chodzić po dachach,
a boją się stanąć do zdjęcia. Jak widać podziałało.
Euforia nie mogła trwać zbyt długo.
Zauważyliśmy, że cieknie z rury. Należało więc zlokalizować wyciek.
Podziwiałam Mateusza, że bez słowa zabrał się do kopania. Już po raz drugi.
Okazało się, że ciekło dokładnie na drugim końcu.