To jedyne zdjęcie domu.
Pierwszy raz zobaczyłam jak kwitnie orzech włoski.
Po wyłuskaniu przez Babcię są przepyszne.
Ruszyliśmy podziwiać sad i ololicę.
To zabytkowa część sadu.
Sad ma długość 500 metrów.
Żeby nie straszyć Mateusz na moją prośbę przełożył mi głowę z innego zdjęcia (p.) zdjęcie obok.
Wyglądam trochę sztywno, ale zmiana jest widoczna.
W tej dziupli są prawdziwe dzięcioły.
Są strasznie głośne. Usłyszał je Jurek, a właściwie zauważył kopczyk wiórków pod drzewem.
To wspaniałe pola.
Moja twarz wyraża nieukrywaną zazdrość.
Na pocieszenie dostałam gałazki bzu. Teraz widać, ze byliśmy tam w maju.
Mama z Córą.
Tu gdzieś są włości Pariaszewskich.
Nie będę się więcej silić na opis zdjęcia mówią same za siebie.
Achchchchchchch!
Ochchchchchch!
Jejjjjjjjjjjjjjjj!
Ojejkujejkujejku!
Ufffffff, dość tych zachwytów. Było super.